Tych kilkadziesiąt fotografii to wyjątkowy dokument z epoki autobusów „ogórków”, chłopięcych fartuszków szkolnych z białymi kołnierzykami, gry w „noża”… Pokazują jesienną – w deszczu i zimową, ośnieżoną Łódź z jej nowymi wieżowcami i starymi domami, ciemnymi bramami, podwórzami, witrynami sklepowymi, balustradami balkonów i mieszkańcami – dorosłymi o zniszczonych, zmęczonych – często starych już – twarzach i dziećmi o buziach roześmianych. Poruszają, przywołują wspomnienia, budzą refleksje. 

Fotografie te są złożonym portretem miasta, przedstawionego przez pryzmat człowieka, stanowiącego zawsze – jak pokazała przyszłość – główny temat filmowych prac Kieślowskiego. Można je układać w niewielkie etiudy, można każdą z nich analizować oddzielnie, układając na podstawie pojedynczego obrazka całą opowieść; można po prostu rzucać na nie okiem. 

Z pewnością jednak nie można przejść obok żadnej z nich obojętnie. Bo oprócz tego, że w tych czarno-białych zdjęciach kryje się – czy też odsłania przed widzem – rzeczywistość codziennej Polski minionej epoki, jest w nich jakiś osobliwy czar i – patrząc z dzisiejszej perspektywy – ewidentna zapowiedź artystycznej przyszłości Krzysztofa Kieślowskiego. Wszystkie one, bez względu na to czy razem, czy osobno, są wyjątkowe i stanowią znakomite świadectwo wrażliwości i dojrzałości młodego człowieka, znakomitego obserwatora i dokumentalisty, przyszłego reżysera filmów dokumentalnych i fabularnych, którego realizacje docenił wkrótce cały świat.

Wszystkie prace – udostępnione przez Marię Kieślowską – pochodzą z archiwum rodzinnego reżysera.